…Ik was letterlijk de weg kwijt. Anderhalf jaar reed ik elke dag dezelfde weg van mijn werk naar huis, en ineens wist ik niet meer hoe ik moest rijden. Dat was voor mij het signaal dat het echt, écht niet goed met me ging. Mensen om me heen vertelden me al langer dat ze het idee hadden dat het niet goed met me ging, dat ik het misschien wat rustiger aan moest doen. Ik vond dat onzin. Ik deed ten slotte alles wat ik moest doen. Ik deed alles zoals het hoorde, zoals ik het geleerd had.

Tot die ene dag dat ik niet meer wist hoe ik naar huis moest rijden…

Via de huisarts ben ik uiteindelijk bij PHI terecht gekomen. Hij was ervan overtuigd dat ik daar op mijn plek zou zijn. Ik vond er eigenlijk niet zoveel van. Ik dacht alleen maar: “Hij zal er wel verstand van hebben.”

Met open vizier zonder verwachtingen ben ik naar PHI gegaan. Het eerste wat mij opviel bij de intakes is dat ik 100% eerlijk mocht en kon zijn, zonder dat daar een label of een mening aangehangen werd. Ik had inspraak in wie mijn behandelaar werd, en ik mocht en kon zelf de grens aangeven. Langzaam aan kreeg ik vertrouwen in PHI.

De eerste paar gesprekken bij PHI waren nogal overweldigend. Ik vond 3x per week over mezelf praten en iets voor mezelf doen wel heel veel. Bovendien kwamen er allerlei zaken boven drijven die heel diep verstopt waren en waar ik vooral niet meer aan wilde denken. En die lichamelijke beweging, daar zag ik het nut eigenlijk ook niet zo van in…

Toch gebeurde er iets met mij. Ik werd me bewust van datgene wat mijn omgeving al lang zag, dat ik mijn leven wel heel krampachtig had ingericht. Alles wat ik deed, deed ik omdat het moest. Niet omdat ik het wilde. Mijn leven, mijn visie, mijn beleving was totaal gebaseerd op ervaringen uit het verleden, waardoor ik helemaal vergeten was hoe het is om voor mezelf te kiezen. Door terug te kijken op al die ‘verstopte geheimen en emoties’ werd ik me bewust hoeveel invloed mijn verleden had op mijn heden.

Bij PHI heb ik geleerd om te ‘dansen in mijn eigen ritme’. Jarenlang heb ik geprobeerd in andermans ritmes te dansen. Het voor anderen goed te doen. Samen met mijn begeleiders heb ik geleerd om in mijn eigen ritme te leren dansen en te ontdekken dat ik dan net zoveel voor anderen kan betekenen, maar dat ik ook aan mezelf mag denken. Dat het goed is om juist ook aan mezelf te denken. Mijn verleden heeft me gevormd, maar het heden is de keuze om te zijn wie ik ben, niet wie ik was.

Bij PHI heb ik geleerd om te ‘dansen in mijn eigen ritme’.

Mijn wereld is daardoor een stuk mooier geworden. Ik sta veel meer open voor alles wat er gebeurt zodra ik niet krampachtig vast houd aan wat ooit was. Bij PHI is er een proces opgestart wat ik zelf verder kan uitbreiden.

Inmiddels ben ik klaar bij PHI. Samen met PHI ben ik sterk genoeg geworden om het proces zonder hun hulp verder uit te breiden. Met alle handvatten die ik aangereikt heb gekregen heb ik mijn eigen weg gevonden, en het vertrouwen gekregen dat mijn eigen weg echt heel waardevol en de moeite waard is. Waar die weg me zal brengen? Dat weet ik niet precies. Ik weet wel dat mijn weg niet langer een saaie grijze snelweg is waarbij het doel het belangrijkst is. Ik heb de afslag genomen en gekozen voor de toeristische route, vol mooie kleuren, onverwachte schatten en nieuwe belevenissen. Nu is vooral de route belangrijk, en het doel…. Daar kom ik vanzelf wel!

Tes.